PATRON SZKOŁY
1 czerwca 1989 roku dokonano aktu nadania szkole imienia. Patronem został Stanisław Wyspiański. Wybór ten, jest istotnym elementem na drodze do tworzenia tego, co nazywamy aurą szkoły. Wszechstronny talent tego artysty koresponduje z zamierzeniami szkoły.
Stanisław Wyspiański – artysta młodopolski – urodził się 15 stycznia 1869 roku w Krakowie. Za sprawą ojca rzeźbiarza od dzieciństwa obcował ze sztuką. Od 1880 roku wychowywał się u krewnych K. i J. Stankiewiczów. Uczył się w słynnym gimnazjum św. Anny (Nowodworskiego) i nawiązał wówczas stosunki koleżeńskiej przyjaźni z J.Mehofferem, L.Rydlem, S.Estreicherem, H.Opieńskim, J.Żuławskim. Będąc jeszcze uczniem gimnazjum zaczął studiować w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, której dyrektorem był wówczas Jan Matejko. Matejko powierzył wyróżniającemu się studentowi współudział (wraz z J. Mehofferem) w wykonaniu zaprojektowanej przez siebie polichromii odnawianego kościoła Mariackiego (1889-1890). Praca ta dostarczyła Wyspiańskiemu doświadczeń, z których skorzystał przy realizacji późniejszych własnych zamierzeń z zakresu malarstwa monumentalnego. W latach 1887-1890 (oraz 1896-1897) uczęszczał na Uniwersytet Jagielloński. Uczestniczył tam w wykładach z historii sztuki (M.Sokołowskiego), historii i literatury. W roku 1890 Wyspiański zwiedził Austrię, Włochy, Szwajcarię, Niemcy i Francję. Otrzymanie stypendium umożliwiło mu kontynuację studiów plastycznych w Paryżu, gdzie przebywał czterokrotnie (1890, 1891-1892, 1893, 1894). Uczęszczał tam do Académie Colarossi i École des Beaux Arts. stykając się z nowymi tendencjami w sztuce i teatrze europejskim – ulegał wówczas wpływom P. Gauguina, nabistów i japońskich mistrzów drzeworytu.
Silne wrażenie wywarło na Wyspiańskim malarstwo P. Puvis de Chavannes, zwłaszcza freski w Panteonie. Pod wpływem Wagnera powstały pierwsze dramaty Wyspiańskiego pomyślane jako libretta operowe (Fantaści, Wanda, Daniel). Jego próby literackie często stanowiły dopełnienie twórczości plastycznej (np. scena dramatyczna Królowa Polskiej Korony związana z projektami witraży katedry lwowskiej). W paryskich latach pisarza narodziły się także pomysły sztuk dokończonych później (Legenda, Warszawianka, Meleager).Wyspiański projektował i rekonstruował freski, witraże i polichromie w krakowskich kościołach, malował portrety (szczególnie dziecięce) i pejzaże (ilustrował Iliadę w przekładzie Lucjana Rydla). W roku 1897 został kierownikiem artystycznym krakowskiego „Życia” – programowego czasopisma Młodej Polski. W następnym roku wydał dwa dramaty: Legendę i Warszawiankę. Wówczas też odbyła się pierwsza premiera jego sztuki (Warszawianki), która zainaugurowała współpracę artysty z krakowskim teatrem. W roku 1900 poślubił chłopkę – Teodorę Teofilę Pytko, służącą ciotki „prostą, wiejską kobietę bez wykształcenia”, z którą miał już wówczas troje dzieci. W tym samym roku był świadkiem na ślubie przyjaciela z lat szkolnych – Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną (był to skandal towarzyski). Już w miesiąc po bronowickim weselu powstała pierwsza scena nowego dramatu, po trzech miesiącach gotowy był pierwszy akt Wesela. 16 marca 1901 roku odbyła się premiera, która stała się wielkim sukcesem teatralnym (35 przedstawień w Krakowie w sezonie 1901/1902). W kolejnych dramatach (Wyzwolenie, Bolesław śmiały, Achilleis, Akropolis, Noc listopadowa, Skałka) Wyspiański nawiązywał do mitów antycznych i polskich mitów narodowych. Tworzył wiersze, zebrane i wydane dopiero po jego śmierci, tłumaczył i komentował dzieła literatury europejskiej. Był współzałożycielem towarzystwa „Sztuka”, docentem Akademii Sztuk Pięknych i radnym miasta. Projektował wnętrza i meble. W roku 1905 przedstawił swą kandydaturę, na dyrektora Teatru Miejskiego w Krakowie, ale stanowiska tego nie otrzymał (odnowienie i wzbogacenie wielkiego repertuaru teatralnego; ostatecznie dyrektorem został L. Solski.) W rok później ze względu na pogarszający się stan zdrowia przeniósł się do wsi Węgrzce. Sparaliżowany, pokryty nie gojącymi się ranami, tworzył do ostatnich dni – nie mogąc utrzymać ołówka w ręku, dyktował fragmenty dramatu Zygmunt August ukochanej ciotce. Zmarł w wieku 38 lat w Krakowie 28 października 1907 roku, na gruźlicę, oraz nieuleczalną wówczas chorobę weneryczną. Wyspiański został pochowany w krypcie zasłużonych w kościele Paulinów na Skałce w Krakowie.